رباعیات پیرو

بازآ  ، دوباره نقل ما کن

آن ژنده فروش را رها کن

پروانه شدم به گردت ای شمع

اکنون تو بسوز شعله بپا کن

 الا  دخترفدای مهربانیت

فدای مهربانی هم زبانیت

توئی رعنا عزیز و مونس جان

بِگرَدم کودکی و نوجَوانیت

 منو غم مدتی هم خانه هستیم

با شادی مدتی بیگانه هستیم

غم عالم نشسته روی ایندل

چرا گویند ما دیوانه هستیم

الهی دخترُم داغت نبینُم

گل نازُم کنار تو بِشینُم

نباشه غم بدل بابا الهی

باباجون خنده بر لبهات ببینُم

الا دختر که بابایت   طلایه

بده بوسی  بگو این از شُمایه

میگیرُم بوس و بر لبها میذارم

دیگه با غم پدر کاری ندارُم

کنون ای دوستان یاران دیرینم

غم عالم بدل دارم نه شوخ هستم نه شیرینم

شدم پیرو عزیزان خاک پایِ یار

که در این رهگذر در زیر پایت یار بنشینم

قطره ای ناچیز هستم

 

قطره ای ناچیز هستم در مسیر زندگی

می روم همراه رود تا راهی دریا شوم

نوشدارو بعد مرگم بی اثر باشد یقین

 بی گمان روزی   رسد یاران  که بی پروا شوم
حال  ایندل  بد شده بدتر نمی گردد چرا
می روم در کنج عزلت یکه و تنها شوم
دست یاری راکنون کردم دراز  ای دستگیر
من نمیدانم چه کردم اینچنین رسواشوم
مشت خاکی بوده ام در این زمین نازنین
گُل شود یارم اگر من هم چو او زیبا شوم
هستی اَم از کف برفته  در مسیر زندگی
قامت( پیرو )شکسته کی دگر رعنا شوم

  

رها ز جنت

تا زِخود بیرون شدم جنت کجا و این جهان

این جهان با اینهمه جور زمان در این مکان

از برای دانه ای گندم زجنت رانده اَم

آمدم آواره و در توی دنیا مانده اَم

مانده اَم سر در گریبان مات لیلی اینزمان 

بازبان و قلب خود یارب تورا  هَم خوانده اَم

 

مشاعره شعر ناب

 

همیشه تا دم صبح یار بودی 

به هنگام سَحر دلدار بودی 

همیشه در مقام عشق و ایثار

تو بودی یارمن غمخوار بودی

 

تمام طاق ابرویت برایم سایه بانی شد 

من و این سایبان دلبر؛ فدای زلف و گیسویت 

 سوز دل و اشگ سحر 

یا رب بفریادم برس

حیف این عمر گرانمایه ما

بی ثمر  می گذرد وای به ما 

 

تا زِخود بیرون شدم جنت کجا و این جهان 

  این جهان با این همه جور زمان در این مکان

  

یگ جرعه شراب ناب و دلبر 

آو بود و چو شعر ناب در بر

 

یقین دارم که می آیی  بخواب عاشق بیدل

 بیا یکشب بخواب من که محتاج توام دلبر 

 

 

یقین که دارم نوشدارو به کار من نمی آید

یار از پرده برون شو بنگر حال مرا .....     دیر وقتیست نپرسیدی تو احوال مرا

یاچو زالو می مکید او شیره جان مرا ...   یا نشانه میگرفت یک لحظه ایمان مرا

وندرین برزخ دنیا چکنم دلبر من .....         تک و تنها شده ام یار بیا در بر من

یا نظر بازی کنم گاهی رفیق .....      یا نگاهی دلبرم یار شفیق

دیدمش با قلب بشکسته ولی

گفتمش خواهان تو هستم کجا شد همدلی  

عاشق رسوا

ماه زیبایم گرفتارست پنهان پشت ابر

ای خدای من نسیمی تا که مَه پیدا شود

چشم آهوی گرفتارم گریان گشت خدا

اشگ بسیار است این دشت همچنان دریا شود

 

جام زیبایم به کُنجی در قَفس اُفتاده است

ساقیا ساغرچه شد جامم چرا بی باده است

اززِکات لَب به لَبهایش زَدم بوسه شَبی

جام را در دست باید جام زیبا، ساده است

می بِدستان بُت پَرستان میزَدند بوسه به جام

از چه رو جامِ تُهی در گوشه میخانه است

ساقیا رَحمی نَما جامَمَ بدستم دِه دَمی

تا ببوسَم ساغرم جامِ تُهی افسانه است

  َاندرون ساغَرم پُرکن شَراب مَعرفَت

 این شَراب مَعرِفَت هم اشگ  یک دُردانه است

 آشنای قلب ما بود عاشقی در قلب و دل 

بی وفایی کرد باما با دلم بیگانه است

گشته ام رسوا دَرین شهرشُور شیرین دَر دِلَم

دلبرَم ای دلرُبا (پیرو) چرا در خانه است.؟؟

ای شخص نزولخوار

 

ای شخص نزول خوار فرو بُرده ای مارا

انگاری دلت  هست مِثل، ی سنگ خارا

 

بُردی همه هستی ما را نزولخوار

کُشتی زجفا مهر و وفا را نُزولخوار

با حق و حقیقت همه در جنگ شدی تو

انکار نمودی تو خدای را نزولخوار

ای لعنت و مرگ بر تو  و بر نسل تو بادا

ویرانه نمودی همه دنیای مارا نزولخوار

فارغ زِوفا گشته ای چون زالو شدی تو

ای زالو صفت خوار نمودی وفا را نزول خوار

از پیرو همین بس که بگوید به تو لعنت

ای لعنت حق بر تو و بر تسل تو بادا نزول خوار

  

گوشه نشین

دانی که سرانجام شدم گوشه نشین دَر

 جُز گوشه میخانه مرا جای دگر نیست.!!
هجر است و فراق ساقی میخانه تو بنگر ..
اشگ است طعام در دل تنگم اثری نیست؟

سلام بر رسا

السلام ای خواهر زیبای مهرویم سلام

خواهرم گیتی شما یکدانه هستی والسلام

تاج بر سر هستی در دل فقط یاد شما

پیرو گوید ای رسا من خاک پاتم یک کلام 

علی کارگر 

سلامم را جوابی داد زیبا 

که بود او اهل شعر و اهل رویا

تشکر کم بود از بهر این لطف 

ولی من شاکرم تا هست دنیا

 این هم بداهه ی یک خواهر مجازی

گیتی رسایی

رها چو باران

 پای رهالمس  شده بود و مادر

خوشحال امروز رها را داره در بر 

این عمر گرانمایه گذر کرد 

گویا که افق باز سفز کرد

تا این که طلوعی نو بیاید

ماه است نگار جز این نشاید

 َ

از حال دلم گفتی گویم که که خرابم

از دل چه بگویم  دانی که کبابم

عمریست بر این عمر گران مایه گریستم

باران شدم وآنچه تو بینی همه آبم

زهره نساجیان

انعکاس نور زهره در فضای اسمان 

می درخشد به چه زیبا میرود تاکهکشان

جام زیبائی زاشگ چشم پر گردیده زهجر 

عاشق است و عشق میسوزاند همیشه در جهان

[

باغ شعر و خزل

حضرت ادم برون گردید زجنت ای حبیب 

مکر ابلیس لعین ای یار من بی ادعاست

شعر تلخ بسیار زیبا است برایم ای حبیب 

شعر زیبای شما مواج دریایی بود بی انتهاست

 

ساغر دل

متنظر هستم به روی نوگلی زیبا و ناز 

مریم است ناز دارد هزاران ناز و راز 

 راز او در افرینش خالق هستی بگفت 

به چه شیرین است ساغر باز میگوید و باز

تندیس تنهائی

 

پرسید عزیزی از نگاری گر حق بدهد ی اختیاری 

با ماه زمین چه میکنی تو درخواب نه بل در بیداری 

اون لحظه بدون مگث گفتم مختار اگر باشم وهستم 

هر فاصله ای رو بر میدارم تا اینکه نباشه هیچ دیواری

این حافظه جز سنگ طلا نیست 

غیرش خیالی بخدایم به خدا نیست 

از عالم و آدم خبری هست درین مُلک 

از یار عزیزم دل من هیچ جدا نیست

الحق که چه خوب و نیک گفتی 

دانی  که درست و شیک گفتی 

حرف تو بجای خویش زیباست 

تندیس زتنهایی نه که رهزن دلهاست

تندیس تنهائی

پرسید عزیزی از نگاری گر حق بدهد ی اختیاری 

با ماه و زمین چه میکنی تو درخواب نه  در بیداری 

اون لحظه بدون مگث گفتم مختار اگر باشم وهستم 

هر فاصله ای رو بر میدارم تا اینکه نباشه هیچ دیواری

تک بیت های بداهه

داری هنر عشق به کف یار گرامی 

احسنت به شما باد که من هیچ ندارم

من خاک پای یاران هستم درین زمانه

برتو سلام دارم ای یار جاودانه 

امان از غارت عشق برده تقوی راز این دل 

که غارت شد دراین خانه تمام نامرادیها