برای استادعادل فنائی

  ازین شعر تو زیباتر ندیدم

 صدای قلب تو عادل شنیدم 

بدیدم سینه ماوا کردی ایدوست 

که وصل مرد تنها را بدیدم 

چه شیرین بود غم هجران و دیدار

 شراب و دوری و میخانه پیکار 

شدی  باران  بر این مستانه  دلبر

 طراوت  داری و گاهی چو رگبار 

ز تو بهتر درین درگه ندبدم

  تو و نا ز تو را بر جان خریدم 

غزلهایت صدف باشد فنایی

 بجز در در صدف هر گز ندیدم 

درفش غصه را عادل رها کن 

 غم و اندوه را دلبر فنا کن 

فروغ جاودان است عشق پاکت

 بیا و یگ نظر هم تو بما کن 

تو امرم کردی و کردم اطاعت

 مرا در شعر کن عادل شفاعت 

اگر تنها درین خانه است پیرو

  به شعر ناب تو دارد قناعت 

علی کارگر (پیرو)