فنائی

از فیض الهی چه بگویم که عیان است 

نوریست که در فلب و کنون مایه جان است 

درحال تضرع ز عادل چنین گفتم و اینبار بگوم 

استاد من و ما و نگو والی و استاد زمان است 

سرشار ز عشق و هنر و معرفت عادل

  تا هست فنائی به بر م قوت جان است