گلم

ای تو خود روشن تر از مهتاب ماه خواهی چرا 

اینهمه رنج و سیاهی یا اه میخواهی چرا

چون به بزم عاشقی سرباز را رنجانده ای

خود چو سلطانی ابر قدرت  شاه میخواهی چرا

ایکه هستی چشمه پاک و زلال زندگی 

تشنه لب از بهر چه ای چشمه چاه خواهی چرا

وصف چشمانت چو  آهو  زلف تو همچون کمند

بهر وصف شعر و شور همراه میخواهی چرا

گر چه خود در مسند علم و ادب ساکن شدی 

پیرو گوید تو شریک در جایگاه خواهی مرا [گل]